Klasycznym ilościowym instrumentem polityki pieniężnej banku centralnego są jego operacje otwartego rynku. Jeśli bank centralny (w celu ograniczenia zdolności banków komercyjnych do tworzenia zdecentralizowanego pieniądza bezgotówkowego) zmierza do odpowiedniego ograniczenia skali zasilania banków komercyjnych w zasoby pieniądza centralnego, wtedy sprzedaje papiery wartościowe wycofując pieniądz centralny (gotówkowy i rezerwowy) z obiegu. Jeśli natomiast bank centralny chce zwiększyć zdolność banków komercyjnych do tworzenia zdecentralizowanego pieniądza bezgotówkowego, wtedy papiery wartościowe skupuje wprowadzając do obiegu nowe zasoby pieniądza centralnego. Bank centralny może osiągnąć podobne efekty, narzucając bankom komercyjnym obowiązek utrzymywania w stanie nienaruszonym określonych rezerw pieniądza centralnego (gotówkowego i rezerwowego), co uniemożliwia wykorzystywanie tych rezerw na potrzeby związane z utrzymaniem płynności banków komercyjnych. Wprowadzenie lub podwyższenie obowiązkowych rezerw zmniejsza zatem potencjał emisyjny tych banków, natomiast częściowe lub całkowite zniesienie rezerw obowiązkowych odpowiednio ten potencjał zwiększa.