Man Using Laptop

Stopa oprocentowania

Kolejnym ilościowym instrumentem polityki pieniężnej jest stopa oprocentowania stosowana przez bank centralny przy udzielaniu kredytów (refinansowych, redyskontowych lub lombardowych) bankom komercyjnym. Z tej stopy wynika cena płacona przez banki komercyjne za oparcie swej płynności na zasobach centralnego pieniądza rezerwowego. Wzrost stopy procentowej banku centralnego powoduje w następstwie podniesienie przez banki komercyjne stopy oprocentowania udzielanych kredytów obrotowych. Popyt na te kredyty słabnie, a to w konsekwencji ogranicza rozmiary pochodnych wkładów a vista, tworzonych przez banki komercyjne. Spadkowej tendencji centralnej stopy procentowej towarzyszą odwrotne skutki. Inna metoda ilościowa regulowania skali płynności banków komercyjnych polega na ustalaniu limitów (maksymalnych pułapów), których banki komercyjne nie mogą przekraczać przy zadłużaniu się w banku centralnym. Wreszcie regulacji poziomu tego zadłużenia mogą służyć instrumenty jakościowe. Bank centralny może np. przyjmować do redyskonta tylko weksle wystawione przez dłużników o szczególnie wysokim stopniu wypłacalności lub prowadzących określoną działalność gospodarczą, natomiast kredytów lombardowych może udzielać tylko pod zastaw papierów wartościowych najbardziej płynnych i szczególnie pewnych. Możliwości banków komercyjnych kreowania (tworzenia) pieniądza zdecentralizowanego, wyznaczone poziomem kreacji pieniądza centralnego, będą w pełni wykorzystywane tylko wtedy, gdy producenci zgłoszą w bankach komercyjnych odpowiednio wysoki popyt na kredyt obrotowy. Odpowiednie zachowanie producentów zależy zwłaszcza od tego, jak oceniają oni możliwości zyskownego wykorzystania w krótkim okresie dodatkowych kredytów obrotowych. Takie możliwości występują przede wszystkim wtedy, gdy bez większej zwłoki można rozszerzać produkcję, angażując w tym celu czynniki produkcji dotychczas w nią niezaangażowane. Zatem ostatecznie rozmiary zdecentralizowanej emisji pieniądza bezgotówkowego zależą nie tylko od rozmiarów kreacji pieniądza, lecz także od rozmiarów popytu na pieniądz, z reguły falującego zgodnie z falowaniem poziomu działalności gospodarczej, wyrażonej rozmiarami produkcji i dochodu narodowego.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *