W przypadku choroby chodzi o zapewnienie (przez system zabezpieczenia społecznego) opieki zdrowotnej oraz zasiłku pieniężnego, który w jakimś stopniu wyrównywałby dochody utracone na skutek choroby. Oba przedstawione typy świadczeń zabezpieczenia społecznego mogą być udzielane na tych samych zasadach i z zastosowaniem tych samych metod – bądź też świadczenia opieki zdrowotnej mogą być udzielane w ramach publicznej służby zdrowia, a świadczenia pieniężne z tytułu choroby mogą być udzielane na zasadach ubezpieczeniowych. Zasadnicza trudność, jaka się w tym miejscu pojawia, to zapewnienie należnych środków utrzymania osobom chorym (i będącym na ich utrzymaniu) w sposób, który nie spowodowałby ograniczenia indywidualnej troski o zdrowie oraz nie zwiększałby absencji chorobowej. Trudność ta w szczególnym stopniu odnosi się do świadczeń pieniężnych nazywanych zasiłkami chorobowymi. Możliwe rozwiązania w tym zakresie opierają się albo na zasadzie kompensaty straty (utraconego na skutek choroby dochodu), albo na zasadzie alimentacyjnej (zapewnienia wszystkim dotkniętym chorobą środków utrzymania na jednakowym, zbliżonym do minimum socjalnego poziomie, niezależnie od indywidualnie utraconego dochodu). Na ogół różnicuje się tu mechanizmy udzielania świadczeń w zależności od długości trwania choroby, wyznaczając zarazem czasową granicę choroby jako umowny moment, w którym chory staje się inwalidą.