Traktowanie starości jako ryzyka socjalnego wypływa z potrzeby zapewnienia stałych i długotrwałych świadczeń człowiekowi po okresie aktywności zawodowej. Najstarsza i najbardziej rozwinięta część zabezpieczenia społecznego łączy się właśnie z występowaniem starości (wieku emerytalnego) jako ryzyka socjalnego. Wiele kontrowersji budzi określenie kresu aktywności zawodowej. W systemach zabezpieczenia społecznego dąży się do tego, aby tak kształtować świadczenia (emerytury), by uwzględniać równocześnie: dochody osiągane przez emeryta w okresie aktywności zawodowej, sytuację na rynku pracy, tzw. wysługę (czyli liczbę lat pozostawania w zatrudnieniu), koszty utrzymania itp.