Podmiotami podatku są osoby prawne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek nie mających osobowości prawnej (spółki cywilne, jawne i komandytowe). Z podatku są zwolnione: ⦁ Skarb Państwa; ⦁ Narodowy Bank Polski; ⦁ jednostki budżetowe; ⦁ fundusze celowe utworzone na podstawie odrębnych ustaw; ⦁ przedsiębiorstwa międzynarodowe i inne jednostki organizacyjne utworzone przez organ administracji państwowej wspólnie z innymi państwami na podstawie umowy lub porozumienia; ⦁ powiaty i związki powiatów w odniesieniu do dochodów własnych. Istnieje zarówno nie ograniczony, jak i ograniczony obowiązek podatkowy. W pierwszym przypadku podatnicy mający swoją siedzibę lub zarząd na terenie Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów, niezależnie od miejsca ich osiągania. Natomiast podatnicy nie mający na terenie Polski siedziby lub zarządu podlegają obowiązkowi podatkowemu od dochodów osiąganych w Polsce. Przedmiotem podatku jest dochód bez względu na rodzaj źródła przychodów, z jakich został osiągnięty. W pewnych okolicznościach przedmiotem podatku jest przychód. Dotyczy to przychodów osiąganych z tytułu praw autorskich, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych, wzorów zdobniczych itp. oraz udziału w zyskach osób prawnych. Równocześnie ustawa wyjaśnia pojęcie przychodów, którymi są: ⦁ otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe; ⦁ wartość otrzymanych nieodpłatnie świadczeń oraz przychodów w naturze; ⦁ wartość umorzonych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek; ⦁ wartość zwróconych wierzytelności, w tym pożyczek. Ustawa określa zarazem, czego m.in. nie zalicza się do przychodów: ⦁ pobranych wpłat lub należności zarachowanych na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych; ⦁ kwot naliczonych (lecz nie otrzymanych) odsetek od należności, w tym od udzielonych pożyczek; ⦁ kwot otrzymanych z tytułu zwrotu udziałów lub wkładów w spółdzielni, umorzenia udziałów w spółce lub akcji; ⦁ przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, funduszu udziałowego lub funduszu założycielskiego; ⦁ przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowych funduszach, socjalnym i mieszkaniowym, zwiększają te fundusze; ⦁ zwróconych podatków i należności niepodatkowych; ⦁ odsetek otrzymanych w związku z uchyleniem lub zmianą decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego; ⦁ kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek. Dochodem osoby prawnej jest nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania. Jeżeli koszty są wyższe od przychodu, to mamy do czynienia ze stratą. Stratę można kompensować za pomocą dochodów osiąganych w ciągu 3 lat. Przy ustalaniu nadwyżki istotne znaczenie ma określenie kosztów ich uzyskania, które są ustawowo reglamentowane. Ustawa posługuje się ogólną definicją, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Reglamentacja jest dokonywana za pomocą wskazania tych rodzajów kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania. Lista tych rodzajów kosztów obejmuje 52 pozycje. Do najważniejszych należy zaliczyć m.in.: ⦁ wydatki na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów; ⦁ straty w środkach trwałych i obrotowych spowodowane zdarzeniami losowymi; ⦁ odsetki podlegające odliczeniu od dochodu; ⦁ wydatki na nabycie lub objęcie udziałów albo wkładów w spółdzielni; ⦁ odsetki, prowizje, różnice kursowe od pożyczek; ⦁ odsetki od własnego kapitału przeznaczonego przez podatnika na źródło przychodów; ⦁ darowizny i ofiary wszelkiego rodzaju; ⦁ grzywny i kary pieniężne orzeczone we właściwym postępowaniu; ⦁ wierzytelności odpisane jako przedawnione; ⦁ wydatki na zakup obligacji, pomniejszone o kwotę dyskonta; ⦁ koszty reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu; ⦁ poniesione koszty zaniechania inwestycji; ⦁ wydatki na modernizację środków trwałych; ⦁ umorzone wierzytelności.
