Pochwała ludzkiej odwagi Iwaszkiewicza odsłania jed­nak u Wyki pewną dwuznaczność: „sięgnął tam, gdzie prze­bywać nie można, czemu przyzwolenia moralnego absolutnie dać nie sposób”. Pamiętajmy, że pisze to Wyka, który przed wojną zaatakował Schulza jako destruktora Czasu i pochwalił Marię Dąbrowską jako autorkę Nocy i dni, a po wojnie zgłosił bardzo poważne zastrzeżenia moralne do postawy pisarskiej Tadeusza Borowskiego, gloryfikując jednocześnie Medaliony Nałkowskiej. Ona przecież „tym właśnie wyraża protest abso­lutny, że z szaleństwem nie wchodzi w żaden kontakt, nawet w kontakt dokładniejszego opisu, wyjaśnienia, szukania powo­dów”. Wyka podkreśla jednak, że Iwaszkiewicz buduje pew­ną barierę ochronną dla czytelnika, osadzając swoje straszne historiozoficzne zwątpienie w temacie historycznym — tak, że­by odbiorca miał prawo ewentualnie myśleć: „a może to jedy­nie wówczas, przed wiekami…”  Dziś już jakoby takie rzeczy się nie zdarzają.