Chroniczne kłopoty z inflacją i spadkiem wartości fran­ka są głównymi motywami wspierania budowy wspólnego systemu monetarnego. Równocześnie w interesie Francji leży wpływanie na kształt i kierunki działania wspólnoty walutowej, jako przeciwwaga dla wzorów niemieckich. Inflacja utrzymywała się przeciętnie na poziomie 8%, ale w połowie lat 70. wzrosła dwukrotnie, a bez­robocie w końcu lat 80. przekroczyło 10%. W latach 80. frank był kilkakrotnie dewaluowany w stosunku do marki niemieckiej.Rząd włoski od początku okazywał niezdecydowanie wobec wspólnej jednostki monetarnej (ECU). Przy tym, o ile północ­na część kraju jest zainteresowana tą kwestią i na pewno osiągałaby z tego tytułu korzyści, , o tyle południowa część Włoch znajduje się w podobnej sytuacji jak Grecja czy Portugalia. Kluczową kwestią pozostaje inflacja, której poziom zawsze tu przekraczał średnią Wspól­noty Europejskiej. Lir jest często dewaluowany, a poziom bezrobocia wysoki. Na sytuację kraju negatywnie też wpływa brak dyscypliny społecznej i szeroko rozprzestrzeniona przestępczość podatkowa.