Straty natury mieszanej, a więc moralno-materialnej, wynikające bezpośrednio z błędnych decyzji kierowni­czych podejmowanych w latach siedemdziesiątych we wszystkich sferach życia społecznego, a pośrednio z ne­gacji autorytetu władzy, przejawiają się między innymi w głębokiej frustracji wielu grup społecznych- i typo­wych dla frustracji reakcjach: agresji bezpośredniej lub przeniesionej, regresji, apatii i ucieczce w sensie do­słownym i w sensie przenośnym.Zjawiska te sygnalizowane były początkowo około 1975 roku bardzo nieśmiało przez niektórych, odważ­niejszych przedstawicieli świata nauki, sztuki, a także redaktorów prasy, radia i telewizji. Z jednej strony za­lewała nas oficjalna propaganda sukcesu, a z drugiej coraz śmielej docierały informacje o panującym tu i ówdzie marnotrawstwie, bałaganie organizacyjnym, na­dużyciach, alkoholizmie, a także o ogromnej fluktuacji i     absencji. Ta ostatnia wyniosła w końcu lat siedem- aziesiątych około 3 miliony osób dziennie, a przeciei jest ona tylko jednym ogniwem w łańcuchu przyczyno­wo-skutkowym, który prowadzi w efekcie do obniżenia wydajności pracy, pogorszenia jakości itp. Serial tele­wizyjny „Dyrektorzy”, sztuka teatralna „Premia”, film „Przepraszam, czy tu biją”, to tylko nieliczne przykład* nawoływania do refleksji nad procesami, które jak się okazało coraz szersze zataczały kręgi w naszym społe­czeństwie, coraz więcej nas kosztują.