Można powiedzieć, że są trzy ce­chy, konstytuujące postawę romantyzmu polskiego wobec dzie­jów i odróżniające go od innych nastawień; chodzi tu o szcze­gólne związki między historią a mitem; o ironię i tragizm, dość rzadko w romantyzmie łączące się w ironię tragiczną, wreszcie o teatralizację jako sposób mówienia o dziejach. We wszystkich tych trzech zakresach Iwaszkiewicz dokonuje prze­sunięć o znaczeniu historycznoliterackim.Romantyzm usiłował przekroczyć historię wstępując w do­menę mitu i próbując kreować — przez uruchomienie pokła­dów archaicznych wyobrażeń — swoje mity, a wśród nich naj­ważniejszy i górujący — mit bohaterski. Trzeba powiedzieć, że mu się jego śmiałe przedsięwzięcie udało, a obecność Śmierci we wszystkich wielkich mitach romantycznych świadczy o  czymś, co mogłoby być nazwane mityczną wiarygodnością czy autentycznością. Iwaszkiewicz wprowadza „mit powsta­nia ’ na zupełnie innym poziomie i w całkiem odmiennym celu, dokonując przede wszystkim jakby racjonalizacji i uzwyczaj- nienia mitu romantycznego, pozbawiając go zatem aury sakralności, tajemniczości i niepojętości.